Kategoria: Poezja

w całkiem przypadkowej klatce
o dowolnej porannej godzinie
zniebazstępujesz
schodami
z powodu zepsutej
całkiem przypadkowo windy

słońce
przez bladą rękawiczkę szyby
mąci spokojną taflę twego ciała

dłonią
zatrzymam jego słodki dotyk
na twej łopatce proszę lepiej wstawaj

dzień nowy nowym przywitajmy tańcem

o tej porze nocy
taka ciężka kołdra
sam nie udźwigniesz
przygniecie cię
udusi

Mężczyzna w pewnym wieku zaczyna jeść kaszkę mannę.
Nie żeby nie miał już zębów i nie mógł gryźć,
Wciąż jeszcze groźnie warczy i umie postraszyć.
Dojada po prostu resztki po dzieciach, które są jego.
Mannę, utarte jabłka, niedosolone zupki.
To jest najwyższa pora, by Mężczyzna zrozumiał,
Że świat już nie jest całkiem jego, że o co walczył,
Wszystko już sens straciło. Trzeba się dostosować, znaleźć.
Wojny toczyć będą już Ci, po których on tylko resztki zjada,
Niegodny im rzemyka u sandałów, tym nowym Einsteinom,
Co to przewrócą rzeczy porządek, a jego bogowie i boginie
Nie warci są już kłaków miligrama, bo dla tych małych będą
Śmieszni i niezrozumiali jak smak gumowego misia,
Który – gryziony – łagodzi dziś swędzenie dziąseł.
Bo komuś rosną zęby, a Jemu – przestają już być potrzebne.