Kategoria: Prawo

Triumf w walce z terroryzmem

Dzisiejszym wpisem chciałbym uspokoić wszystkich obywateli, a jednocześnie pogratulować rządowi Rzeczypospolitej i ministrowi Błaszczakowi w szczególności. W dniu święta narodowego rząd odniósł niewyobrażalny triumf w walce z terroryzmem, albowiem oto udało im się wyłączyć mój numer telefonu komórkowego. Wierzę, że społeczeństwo jest dzięki temu o wiele bezpieczniejsze.
Od kilku tygodni dostawałem od mojego operatora nerwowe SMS-y przypominające o konieczności zarejestrowania numeru pod groźbą jego wyłączenia. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że numer… jest zarejestrowany. Został niedawno przeniesiony od innego operatora, a w celu przeniesienia musiałem się wylegitymować dowodem osobistym i wypełnić cały szereg dokumentów i formularzy. Mimo to, niepokojące ponaglenia przychodziły, bywa że kilka razy dziennie.

Pełen pokory i podziwu dla polskich władz, że wymyśliły tak wspaniały sposób na nasz komfort psychiczny, próbowałem dokonać rejestracji numeru. Niestety, każda próba w każdym punkcie, w którym próbowałem tego dokonać, kończyła się niepowodzeniem, gdyż numer jest już zarejestrowany i nie da się zarejestrować go ponownie. Mimo więc kilkudziesięciu prób w kilkunastu miejscach w trzech różnych miastach, a także kilku reklamacji u operatora drogą internetową oraz trzech rozmów z infolinią, nie udało mi się rozwiązać problemu. A że próbowałem, widać chociażby na tym zrzucie:

Każda z kilkudziesięciu prób kończyła się komunikatem o błędzie i pozostawiała mnie w niepewności, czy mój telefon będzie działał, a notyfikacje są jakimś systemowym błędem, czy też mój telefon zostanie za sprawą systemowego błędu wyłączony, a notyfikacje są w tej sytuacji zasadne. Im bliżej drugiego maja, tym bardziej wątpiłem w to, że uda mi się problem rozwiązać. A drugiego maja straciłem praktycznie wszelką nadzieję.

Pozostaje mi się pocieszać, że ma to swoje dobre strony. Mój przyjaciel sprzed lat, kolega z klasy w liceum, Arek, powiedział kiedyś na jednym z bardzo ostrych zakrętów swojego życia, że kupienie sobie nowej karty SIM z nowym numerem telefonu okazało się w najlepszy możliwy sposób zweryfikować to, które przyjaźnie są prawdziwe i warte tego, by je podtrzymywać, a które nie. Każdy, kto naprawdę chce się ze mną skontaktować, potrafi to zrobić, czy to przy użyciu telefonu stacjonarnego, czy na inne sposoby. Przemek, nie mogąc się do mnie dodzwonić, już kilkadziesiąt minut po wyłączeniu mojej komórki przez operatora dał mi znać, żebym przyjechał na majowego grilla, bo mamy swoje sposoby na to, by się porozumieć.
To, co jest w tym wszystkim smutne, to potworna naiwność bandy amatorów, którzy zajmują się obecnie legislacją w naszym parlamencie i wypuszczają w dziennikach ustaw kolejne oderwane od życia gnioty, w żaden sposób nie osiągające zamierzonych celów, a bywa że demolujące wszystko, co dotąd miało ręce i nogi. Pod sklepem dyskontowym, w którym robię po pracy zakupy, urzęduje na stałe paru panów mieszkających w kanałach. Na każdego z nich zarejestrowane jest po dwieście kart SIM w różnych polskich sieciach, które są stale doładowywane i intensywnie wykorzystywane. Zarejestrowaną na im podobnych panów aktywną kartę w dowolnej polskiej sieci można bez trudu kupić w każdym światowym serwisie aukcyjnym. Jeśli komuś się wydaje, że pozbawienie mnie telefonu komórkowego pomoże zwalczyć światowy terroryzm, bo co do absolutnej nieszkodliwości panów żebrzących pod sklepem nie mam wątpliwości, to ja nie wiem sam, czy polskiemu rządowi i parlamentarzystom gratulować pewności siebie, współczuć naiwności, czy po prostu czmychać z tak chronionego państwa gdzie pieprz rośnie…

Piękna inicjatywa

Ktoś kupił domenę internetową, ktoś zapłacił za hosting, ktoś zrobił prostą stronę internetową. Szacun za to. Na stronie 5zdan.pl można dzięki temu komuś zaapelować do Pana Prezydenta i Pani Premier o poszanowanie prawa, można – choć to w sumie spóźniony apel – poprosić Senatorów o odrobinę refleksji, a można także – to gest bardzo piękny – wyrazić solidarność z jednym z największych bohaterów współczesnej Polski, profesorem Andrzejem Rzeplińskim, Prezesem Trybunału Konstytucyjnego, atakowanym przez arogancką władzę dążącą do destrukcji instytucji sądu konstytucyjnego i wielu innych instytucji Państwa. Profesor Rzepliński to człowiek, któremu nasze dzieci i wnuki będą stawiać pomniki. Człowiek, którego nazwisko będzie w podręcznikach historii wyróżniane na równi z Rejtanem.
Grupie Przyjaciół, Marii Ejchart-Dubois, Paulinie Kieszkowskiej-Knapik, Mikołajowi Pietrzakowi i Filipowi Wejmanowi, za ich inicjatywę serdecznie dziękuję. Zapraszam także do odwiedzania strony i podpisywania wszystkich listów i apeli. Nie trzeba dużo czasu na to, by przeczytać, pod czym się podpisujemy. Oto list do Profesora Rzeplińskiego:

Panie Profesorze!
Dziękujemy Panu i Trybunałowi za niezłomność w obronie Państwa Prawa.
To jest szczególnie potrzebne, gdy politycy próbują zabrać Polakom Konstytucję.
Sprzeciwiamy się bezprawnym próbom zastraszenia Pana.
‎Ale za twarda Rzepa do zgryzienia.
‎Jesteśmy z Panem i z Trybunalem!!!

Kabaret przerażający

Napisałem ten wpis 11 lipca 2008, to odgrzewany kotlet, ale jakże aktualny. Po ośmiu latach okazuje się, że wpis był bardzo proroczy, a w dodatku użyłem w nim słów „Pan Zbyszek” na długo zanim zrobił to Profesor Rzepliński…

Staram się nie słuchać ani nie oglądać występów kabaretowych fundowanych społeczeństwu przez polityków, ale czasem nie da się uniknąć biernego choćby uczestnictwa w tych mrożących krew w żyłach spektaklach, na przykład słuchając radia w poczekalni u dentysty.
Dwie wypowiedzi polityków w ostatnim czasie mnie przeraziły. Najpierw usłyszałem, jak pan Zbyszek mówi, że nic takiego się nie stało, gdy wywiózł tajne dokumenty z postępowania prokuratorskiego do gabinetu pana Jarka, bo przecież nie pokazał ich „jakiemuś panu spod budki z piwem”.
Potem usłyszałem, jak pan Przemek przekonuje Monikę Olejnik, że pan Jarek miał prawo zobaczyć te dokumenty, bo był w tym czasie prezesem partii rządzącej.
Mniejsza z tym, czy pan Zbyszek miał prawo pokazać panu Jarkowi to, co mu tam pokazał. Ale panom z partii o pięknie brzmiącej nazwie wymykają się niechcący jakieś niezbyt przemyślane chyba argumenty. Bardzo przepraszam, ale zupełnie się nie zgadzam z twierdzeniem, że anonimowy pan spod budki z piwem jest w czymkolwiek gorszy od pana Jarka, albo że budzi mniejsze zaufanie. Jestem też bardzo mocno przekonany, że czasy, w których stanowisko sekretarza partii rządzącej otwierało wszystkie drzwi i uprawniało do całkowitej swobody posunięć, skończyły się w roku 1989. Czyżby panowie za tymi czasami tęsknili?

Konstytucja na stole

Jako osoba, która pamięta z dzieciństwa przemówienie Wojciech Jaruzelskiego obwieszczające wprowadzenie stanu wojennego, zostałem delikatnie dotknięty przez komunizm. Pewnie trochę mniej, niż Jarosław Kaczyński, którego praca doktorska „Rola ciał kolegialnych w kierowaniu szkołą wyższą”, została obroniona, gdy miałem 5 lat. Byłem za młody, by mieć za sobą działalność w opozycji demokratycznej.
Dzisiaj, wchodząc do pracy i widząc leżącą na stole – obok książki z zarządzeniami – Konstytucję Rzeczypospolitej, mam wrażenie, jakbym nadrabiał zaległości. Wydaje mi się, że atmosfera jest podobna. W pracy niektórzy boją się rozmawiać, inni wygłaszają płomienne, podniosłe przemówienia, jeszcze inni odgrażają się aresztowaniami tych, którzy nie milczą… Cóż za ironia, że po śmierci generała Jaruzelskiego demonstracje przenoszą się spod jego domu pod dom Jarosława Kaczyńskiego…
Pomyślałem, że gdyby Prezydent, Premier albo Prezes mieli problemy ze zdobyciem tekstu Konstytucji (a podobno mają), mogę im skserować i przesłać…

Artykuł 196 KK

Doda nie urzekała mnie jakoś nigdy ani swoją twórczością, ani popisami elokwencji w prasie z dużymi kolorowymi ilustracjami na pierwszej stronie. A tu taka niespodzianka – dziś pani Dorota Rabczewska stała się – prawomocnym wyrokiem sądu – kolejnym bojownikiem o wolność słowa w Polsce. W jej działalności charytatywnej wiara wydaje się mieć istotne znaczenie, skoro 5 lat temu przekazała 60 tys. zł na rzecz kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Ładzinie, a rok później 50 tys. zł na rzecz parafii pod wezwaniem św. Piotra i Pawła w Borzysławcu. A jednak, polski wymiar sprawiedliwości uznał ją winną obrażenia uczuć religijnych dwojga osób wypowiedzią, w której nazwała Biblię dziełem autorów „naprutych winem i palących jakieś zioła”.
W styczniu 2012, gdy wyrok taki wydał Sąd Rejonowy Warszawa-Mokotów, Doda nie była jeszcze bohaterką. Gdy jednak – mimo iż liczba obrażonych spadła do jednej osoby (Ryszard Nowak poczuł się w międzyczasie udobruchany skruchą Dody i jej szczerą obietnicą poprawy) – Sąd Okręgowy w Warszawie apelację oddalił i utrzymał wyrok sądu I instancji w mocy, pozostał już tylko Europejski Trybunał Sprawiedliwości. I tu zaczynają się schody.
Że bowiem polskie sądy chcą bronić ksiąg świętych różnych społeczności religijnych przed zniesławianiem i poniżaniem, to można zrozumieć. Biblia to bez wątpienia bardzo ciekawa księga. Można się z niej dowiedzieć, że gościnny gospodarz ochoczo odda swoje córki, będące dziewicami, ku uciesze perwersyjnego tłumu (Księga Rodzaju 19, 8), albo że zabicie kozy, a następnie pomazanie jej krwią rogów ołtarza i spalenie oddzielonego od mięsa tłuszczu mogą przebłagać Pana i doprowadzić do odpuszczenia grzechów zwykłych ludzi (Księga Kapłańska 3, 27-31). Kto jest stanu wolnego, nie powinien sobie szukać żony, a kto jest żonaty, powinien żyć tak, jakby był nieżonaty (I List do Koryntian 7, 26-29). Kobieta, modląc się z odkrytą głową, hańbi ją i wygląda tak, jakby była ogolona (tamże, 11, 5), a tymczasem natura poucza nas, że hańbą jest dla mężczyzny nosić długie włosy, podczas gdy kobieta właśnie winna mieć na głowie znak poddania (tamże, 11, 10-14). Zresztą, jeśli tak by się zdarzyło, że mężczyzna poślubi kobietę, ale potem odkryje w niej coś odrażającego, ma prawo napisać jej list rozwodowy, wręczyć go jej i odesłać ją do siebie (Księga Powtórzonego Prawa 24, 1). W ogóle kobiety powinny uważać i okazywać trochę pokory, bo – dla przykładu – gdyby któraś wtrącała się w bójkę mężczyzn i próbując ich od siebie odciągnąć złapała któregoś za wstydliwe części ciała, należy jej obciąć rękę i nie okazywać przy tym żadnej litości (tamże, 25, 11).
Biblię, jako święty przedmiot czci niejednej religii, polski sąd chroni. Z Dody, która palnęła głupotę na antenie, z trudem w dodatku powstrzymując śmiech, zrobił bojownika o wolność słowa. A Polska obsunie się o kolejnych kilka pozycji w rankingu państw zakwalifikowanych przez organizację „Reporterzy bez granic” jako przestrzegające wolności słowa i respektujące w tym zakresie Europejską Konwencję Praw Człowieka. Przy 5 tys. złotych, jakie ma zapłacić Doda, trudno wskazać jakichkolwiek beneficjentów takiego rozstrzygnięcia sprawy. Nie zwyciężyła tu ani żadna idea, ani nikt na tym szczególnie nie skorzysta.

Ten wpis to odgrzewany kotlet sprzed trzech lat. Ciekawe, jak opinia o Polsce jako o państwie prawa, ma się na świecie dzisiaj. Albo jak będzie się miała jutro.

Demokracja optymistyczna

Podążając za źródłami wpisu w blogu Tomasza Łysakowskiego ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie trafiłem na kilka internetowych filmów, które mnie zadziwiły. Filmy te pokazują w dość przewrotny sposób, co jest złego w tak zwanym małżeństwie gejowskim. Uzmysłowiły mi one, jak bardzo różnimy się umiejętnością rozmawiania o sprawach obyczajowych od społeczeństw demokratycznie dojrzałych.
Dzisiaj w czasie dyskusji nad swoim exposé w Sejmie Premier Donald Tusk dość błyskotliwie zareagował na zarzuty jednej z partii opozycyjnych mówiąc, że nie wiedzieć dlaczego jej członkom edukacja seksualna kojarzy się jedynie z małżeństwami homoseksualnymi.
W ubiegłą sobotę z rozbawieniem obejrzałem w TVN24 szpaler policjantów z psami i w pełnym rynsztunku maszerujący przez centrum Poznania. Gdyby nie komentarz dziennikarza, w tle którego widać było te tłumy policjantów, nie domyśliłbym się wcale, że oglądam relację z Marszu Równości w Poznaniu.
Po zniesieniu niewolnictwa, emancypacji kobiet i potępieniu segregacji rasowej przez świat przetacza się kolejna dyskusja społeczna, która – niezależnie od swojego ostatecznego wyniku – odmieni prędzej czy później społeczny i obyczajowy model, w którym funkcjonujemy. Poziom tej debaty w Polsce znacząco odbiega od tego w Kanadzie, a szkoda, bo w debacie prowadzonej na niskim poziomie nawet strona, która ma rację, nie ma możliwości właściwego przedstawienia swoich argumentów.
Ale mam wrażenie, gdy przypomnę sobie opowieść o tym, co panowie z trzeciej klasy technikum wyprawiali na jakiejś osiemnastce, że w niedalekiej przyszłości debata ta stanie się mniej emocjonalna, a bardziej racjonalna. Wydaje mi się, że gdy ludzie z pokolenia Janusza i jego kolegów zasiądą w parlamentarnych ławach, Sejm będzie jeszcze mądrzejszy i będzie udzielał wotum zaufania jeszcze błyskotliwszym Premierom Rzeczypospolitej, niż obecnie.